مداحی و اشعار مذهبی

شب جمعه است، زمون آشتی با تو 

من اومدم که بشنوم صدای تو

امام زمان(عج)

صدای گریه کردنت،صدای روضه خوندنت     

صدای سینه زدنت،آقا فدای شال دور گردنت

آقا کجا دست به دعا گرفتی؟

تو این شبا کجا عزا گرفتی؟

فدای پرچم زدنت،فدای روضه خوندنات   

برای من هم روضه بخون،آقا فدای گریه و اشک شبات

یابن الحسن...

آقا جونم کجایی،حتماً کهکربلایی

هلاکم که تو روضه مون بیایی

روضه اون یتیمی که،میگفت عمو تاج سرم      

نامه ی بابام رو ببین،بابام اجازه داده که منم برم

***

رُخ عیان کرد و باز غوغا شد/آسمان هم به پیش او پا شد

نسبی از کریم ها دارد /از همان کودکی اش آقا شد

سیزده سال زندگی کرد و/همه اعتبار دنیا شد

با ابالفضل بودنش این شد/شکل رزمش شبیهه سقا شد

با عمو بود و از همان اول/در دلش شور کربلا جا شد

بعد از اینکه حسن ز دنیا رفت/همه دلخوشی ِ مولا شد

شال سبزی است دور گردن او/حسن کربلا چه رعنا شد

دل به دریا زده است همچون رود/یادگار یل جمل کُش بود 

بغض او در گلوش پنهان بود/چشم او آسمان ِ باران بود

زیر پا فرشی از پر جبریل/روی سر دست عمه قرآن بود

از عمو رخصت نبرد گرفت/چشم او چون عموش گریان بود

همه جا گرد و خاک اما باز/پسر مجتبی نمایان بود

اجازه گرفت از عمو،عمو یه نگاه به قد و بالاش کرد،کاری کرد حسین با این پسر،که با علی اکبر نکرد،قبلاً از رفتن با عباس این کارو نکرد،همچین رفتاری نداشت، چیکار کرد ابی عبدالله؟اگه در عرب یه نفر بخواد یه پهلوانی رو بهش روحیه بده، اگه برای پسرش باشه، عرب شمشیرش رو باز می کنه می بنده به کمر پسرش،ابی عبدالله فقط برای قاسم اینکارو کرد،قاسم وقتی اومد فقط با یه پیراهن اومد،بدون خود و جوشن اومد،اصلاً عجله داشت. به تن این بچه چه زرهی بکنه؟ نگاه کرد دید پسر امام حسن یه عمامه به سر داره یه پیراهن،یه کفشم پاشه. ابی عبدالله اول کاری که کرد عمامه ی قاسم بن الحسن رو برداشت،عمامه رو به دو نیم کرد،نیمی رو بست به دور شانه ی قاسم بدن رو سبز پوش کرد،نیمه دیگه هم نصف صورت رو بست،عزیزم چشم می خوری.حمایل شمشیر رو باز کرد دور کمر قاسم محکم بست،زنها دارن نگاه می کنند،دل تو دل عباس نیست،هم به لشکر نگاه میکنه دارن رجز می خونن،هَل مِن مُبارِز میگن،هم نگاه میکنه ببینه حسین داره چیکار میکنه،اشک توی چشم های قاسم، لبخند روی لب های قاسم،شمشیر رو نگاه کرد،شمشیر عمو حسین،این شمشیر دست هر کی باشه حریف همه ی عالم میشه،سوار بر اسبش کرد قاسم رو،دعا براش کرد،اسب رو هی کرد،اومد وسط معرکه،یه جوری با یه هیبتی اومد،جمال جمال حسنی،بنی هاشمی که هست،شمس بنی هاشم امام حسن ِ،این پسر عین ِ امام حسن،یه نوجوان سیزده ساله،اومد وسط میدان،صدا زد عمر بن سعد ملعون رو،صدا زد ای بی حیا،بی شرم،بچه های پیغمبر دارند گریه می کنند،رهاشون کن برن من اینجا می مونم،من و بکشید. عمربن سعد جلوش ایستاده بود،همه ی لشکر لال شدند،صدا صدای حیدریه،گفت:آهای عمربن سعد.گفت:بله. گفت:تو به اسبت آب دادی؟گفت:بله، گفت:خجالت نمی کشی بچه ها تشنه اند؟ یه جوری گفت:عمربن سعد خودش گریه اش گرفت.قاسم نوه ی علی است که علی هرجور که شمشیر می زد دشمن رو به دو نیم می کرد.عمربن سعد اومد کنار ازرق شامی،بهش گفت:تو فرمانده ی سپاه شامی،این همه پول میگیری برو کار این بچه رو یک سره کن،به عمربن سعد گفت:خجالت نمی کشی من و به جنگ یه بچه می فرستی؟عمربن سعد گفت:پس نمی شناسیشون،این نوه ی شیر خداست،بابا بزرگش خیبر رو به هم ریخت،فاتح بدر و حنین بود،ازباباش یه جنگ هایی دیدیم. اینها اصلاً با ترس قهرند،شجاعت تو رگ رگ خون ِ اینهاست، پسر بزرگش رو ازرق صدا زد،گفت:می ری سر این پسر رو برای من میآری،شمشیرش رو باز کرد بست به کمر پسرش. حمله کرد،قاسم سرجاش ایستاده بود،تا داشت به قاسم بن الحسن نزدیک می شد،تا رسید قاسم فقط یه مقدار سر اسب رو کج کرد،فقط رد شد دیدن ملعون به دو نیم افتاد رو زمین، پسر دوم اومد،موهاش بلند بود، قاسم بن الحسن جلوی لشکر موهاش رو گرفت،روی زمین می کشید،روحیه ی لشکر رو به هم ریخت.رجز می خوند: إن تُنکـرونی فأنـا ابـن الحـسن، سبـط النبی المصطفى المؤتمـن،پسر سوم و چهارم رو هم کشت قاسم. توی اومدن ازرق شامی دو تا نقل قول ِ:یکی درگیر شدن و بعد به هلاکت رسوندش،یکی هم اینکه اومد جلوی حضرت قاسم ایستاد. تازه نوشتند اینقدر حضرت قاسم عجله داشت بند کفش خود حضرت قاسم هم باز بود.ازرق گفت: پسرهای من و کشتی،الان داغت رو به دل مادرت می گذارم.حضرت قاسم فرمود:غصه نخور الان می فرستمت پیش پسرات،تو پهلوون شامی بند کفشت بازه؟ازرق سر رو آورد پایین چنان حضرت قاسم ضربه زد تو سر این،از روی اسب افتاد،صدای تکبیر از حرم بلند شد، بعضی ها نوشتند سی و پنج نفر،بعضی ها نوشتند شصت نفر ،بعضی ها از قول امام سجاد نوشتند سه نفر دیگه رو به درک واصل کرد،برگشت طرف خیمه،اومد جلوی عمو سرش رو پایین اندخت،یا عمّا اَلْعَطَش اَلْعَطَش، اَدرکنیبشَربَةً مِنَ الماء. علی اکبر گفت: العطش قد قتلنی عطش من و کشت. زبان در دهان عمو گذاشت،وقتی داشت می رفت،فرمود:عموم من و سیراب کرد،انگار چشمه ای توی دهانم باز شد،یا ابی عبدالله ما هم تشنه هستیم، ما هم چشمه ی معرفتمون خشک شده. از اون عنایتی که به بچه هات کردی،یه اشاره به ما هم بکن. بعد فرمود: برو یه بار دیگه با عمه هات و مادرت و دیگران خداحافظی کن،رفت،عمه ها گریه،مادر گریه،بغلش کردن،هی می گفت برم،عمو تنهاست،دوباره رفت دیدن حریفش نمیشن،اینقدر چهره ی این جوان نورانی بود،عمربن سعد الاَزدی از پشت سر چنان ضربه ای زد،قاسم روی زمین افتاد،بعضی ها میگن :دیدن حریفش نمیشن اول اسبش رو با نیزه زدن،رو زمین افتاد حریف نشدن سنگ باران کردند،باباش رو توی مدینه تیرباران کردند،پسر تو کربلا سنگ باران شد،رو زمین افتاد صدا زد: یا عمّا اَدرکنی. حسین اومد دید قاتل نشسته بالا سر قاسم

رجزی خواند و سنگباران شد/بعد از آنوقت تیرباران شد

از حرم مثل باد عمو آمد/هدف تیغ، تیغ داران بود

گفت با جان من چه ها کردند/چه بلایی سر تو آوردند

دور تو قیل و قال می بینم/و تو را خسته بال می بینم

وای من زیر سم مرکب ها/بدنت پایمال می بینم

قرص ماه حسین بر رویت/جای ابرو هلال می بینم

اینجوری هم میشه بخونیم:

قرص ماه حسین بر بدنت/جای صدها هلال می بینم

حسین اومد بالا سرش دید خنجر تو مشتشه،شمشر رو روانه ی قاتل کرد،داشت فرار می کرد چند قدم دور شد،دستور داد به حسین حمله کنند،تو حمله ی به حسین این بچه زیر دست و پا موند، زیر سُم اسب ها یه اتفاقی افتاد، که دیگه سر قاسم رو نیزه بند نشد. ای حسین.........هرکی هر چی می خواد الان بگیره،ای حسین..... خدایا به اون لحظه ای که حسین بالا سر قاسم رسید،دیگه صدا ناله اش در نیآمد،رفقا شکستگی بدتر از زخمه، آخه شکستگی رو تو نمی بینی کدام استخوان شکسته،یه استخوان میشکنه میگن ثابتش کنید، تکون نخوره،اما یه شکستگی، دو شکستگی،آخرش سه تا شکستگی،نه ده شکستگی، عمو اومد این بچه رو ببره،گفت:آخ عمو جان...سینه مثل فاطمه است،بازو مثل فاطمه است،پهلو مثل فاطمه است،بوی مدینه اومد ، ابرو مثل فاطمه است،یه چیزی بگم:ناله مثل فاطمه است،فقط قدش با مادرش فرق می کرد،فاطمه خمیده شد،قاسم کشیده شد. ای حسین.....به حق حضرت قاسم فرج آقامون برسان،ای خدا هرکسی هر دردی داره حاجت روا بفرما....

وقتی آقا قاسم بن الحسن رفت میدون این رجز رو خوند:

إن تُنکـرونی فأنـا ابـن الحـسن

اگر من رو نمی شناسید بدونید من پسر حسنم
 

اِنْ تَنْکُرونى فَانَا فرعُ الْحَسَن

من شاخه ای از درخت امام حسنم

سِبْطُ النَّبِىِّ الْمُصْطَفَى و الْمُؤْتَمَن

بابای من ‏نوی پیغمبر ِ،بابای من پسر زهرای مرضیه است

هذَا حُسَیْنٌ کَالاسیرِ الْمُرْتَهَن

این عمو حسین من ِ، که مثل اسیر در بند شما گرفتار شده.

شب عاشورا وقتی از آقا اجازه خواست . منم شهید میشم یانه؟بعد از اون سئوال و جواب فرمود:بله عزیز دلم،بعد از اونی که به بلای عظیم مبتلا بشی،شب عاشورا امام حسین روضه ی قاسم خوند،اصحاب گریه کردند،قاسمم وقتی اومد میدون روضه ی تنهایی آقا رو خوند،همچین که اومد میدان راوی میگه:هنوز داشت گریه می کرد.

بر یوسف زهرا دگر یاری نمانده

حتی عَلم ،حتی علمداری نمانده

حسین حسین،حسین حسین

شهید کربلا حسین،ذَبیح ً بالقفا حسین

هذَا حُسَیْنٌ کَالاسیرِ الْمُرْتَهَن

بَیْنَ اُناسٍ لاسُقوا صوبَ الْمُزَن

این عمو حسین من ِ، که مثل اسیر در بند شما گرفتار شده ،بین مردمی که خداکند از آب باران ننوشند

اینجا قاسم گفت: هذَا حُسَیْنٌ . چند ساعت بیشتر طول نکشید یه بانویی آمد کنار قتلگاه،نشت، بلند شد،به سر زد،روی زانو نشست،رفت و آمد .

این کشته ی فتاده به هامون حسین توست

هذا حُسَینٌ بالْعَرا، مُقَطَّعُ الأعضاء، مَسلوبٌ العَمَامَةِ وَ الرداء

***

عموی من، مظلوم عالمه

حکایتش، قیامت غمه

فداش کنم، اگه تو این نبرد

هزار تا جون بازم کمه

عمو جان، بذار که قربونیت بشم

مجلسی در بحار نوشته:قاسم برای میدان رفتن آماده شد، و هو غلام صغیر لم یبلغالحلم هنوز بالغ نشده، فلما نظر الحسین إلیه وقتی آقا اباعبدالله به برادر زاده نگاه کرد،تازه لباس جنگی هم که نپوشیده،من نمی دونم چه طور آماده شد،یه چیزی میگم و رد میشم"شیخ جعفر شوشتری میگه:عمامه ی امام حسن رو به سر بسته بود". وقتی برادر زاده رو دید. و جعلا یبکیان حتى غشی علیهما،اینقدر عمو و برادر زاده گریه کردند،هر دو از حال رفتند،هر دو بی رمق شدند،هی حسین گریه کرد. آقا اباعبدالله روز عاشورا چند بار دیگه هم بلند بلند گریه کرد،یکی وقتی علی اکبر می خواست بره میدان،راوی میگه: آقا اباعبدالله شروع کرد های های گریه کردن،یه جای دیگه هم گریه کرد. وقتی اومد بلای سر علی اکبر:علی، لشکر دارند به گریه ی من می خندند،علی عَلَی الدنیا بعدک العفا، یا بن سعد! قطع اللّه رحمک کما قطعت رَحِمی. ابن سعد خدا لعنتت کنه،پیغمبر رو کشتی. آقا یه جای دیگه هم گریه کرد،وقتی اومد علقه: فلما رآهُ الحسین علیه السلام مَصْروعاً عَلى شَطِ الفُرات وقتی حسین دید برادرکنار علقمه افتاده  وَبَکى بُکاءً شدیداً از گریه ی زیاد شونه های حسین تکون می خورد. بازم گریه کرد بگم یا نه؟:زن ها دیدند آقا داره از کنار علقمه برمی گرده، فَرَجَعَ الحُسین اِلی الْمُخَیَّم،مُنکَسِراً حَزیناً باکیــّــا دیدن داره گریه میکنه،یکفکف دموعه بکمه با آستین پیراهن اشک ها رو پاک میکنه،زنها آمدند دورش رو گرفتند، بازم گریه کرد،زنها شروع کردند گریه کردن،مقتل میگه:وَبَکَى الحُسَین مَعَهُنَّ، دیدند حسین وسط زن ها ایستاده،داره با زنها گریه میکنه. آقا وقتی قاسم رو در آغوش گرفت چرا این طور گریه کرد؟ این گریه یه گریه ی خاصی بوده، حتى غُشی علیهما.چر از حال رفت،من هفت تا احتمال میگم:شاید یکیش برای یتیمی ِ قاسم بوده،سایه ی باباش رو درک نکرده،من براش هم عمو بودم هم بابابودم،شاید یکی برا سن کم قاسم بوده،برادر زاده سنی نداره،شاید یکی هم به خاطر این بود که آقا دید این بچه چقدر شوق شهادت داره، فلم یزل الغلام یقبل یدیه و رجلیه برای اینکه از عمو اجازه بگیره،دست های عمو رو بوسه زد،دید فایده نداره رفت سراغ پاهای ابی عبدالله. شاید یه علتم به خاطر زنده شدن داغ علی اکبر بود،داغ علی براش تازه شد،شاید هم آقا با خودش فکر می کرد علی اکبر که زره داشت اون شد.

جسم لطیف بی زره اش گشته چون زره

از پس که چشمه چشمه از آثار نیزه هاست

یکی دیگه از دلایلش شاید این باشه وقتی آقا قاسم رو دید یاد برادرش امام حسن افتاد،یاد برادر براش زنده شد. باباش مخزن اسرار بود،باباش یه چیزایی رو تو مدینه دیده بود..... عمو و برادر زاده با هم گریه کردند، ثم استأذن الحسین فی المبارزة عمو اجازه بده من برم،آقا ابی عبدالله اجازه نداد، فأبى الحسین أن یأذن له، فلم یزل الغلام یقبل یدیه و رجلیه حتى أذن له،اینقدر دست های عمو رو بوسه زد،پاهای آقا رو بوسه زد.

با لعل خوش بوسه بدستم زنی و من

می بوسمت به جای لبان برادرم

حالا راوی میگه: فخرج و دموعه تسیل على خدیه اومد میدان اشکاش هنوز روان بود،داره گریه میکنه... یه گریه ی دیگه رو بذار بگم. موقعی که امیرالمؤمنین بی بی رو دفن کرد،وقتی که دست از خاک زهرا برداشت،راوی میگه:غم و اندوه به امیرالمؤمنین غلبه کرد،شروع کرد های های گریه کردن. قاسم اومد میدان:

....

من قاسمم، من یادگار مجتبام

منم که از سُلاله ی شیرخدام

خدا از اشتیاق من با خبره

شهادت از عسل برام شیرین تره

حالا ابی عبدالله چی میگه:

عزیز من، گل برادرم

اگه بری، غوغا میشه حرم

به داغ تو، شبیه مجتبا

نذار که خون جگرم بشم

قاسم جان، عمو فدای غیرتت

گفته بودم، لباس جنگی ندارم به قامتت

اومد میدان، سید بن طاووس میگه:

وَ خَرَجَ غُلَامٌ کَأَنَّ وَجْهَهُ شِقَّةُ قَمَرٍ جوانی به میدان اومد صورتش مثل، ماه پاره  است. ای کاش صورتت مثل ماه نبود،همه ی لشکر متوجه ی تو نمی شدند. قاسم شروع کرد جنگیدن پاش به رکاب نمی رسید.

نمی رسید اگه بر رکاب پای تو جا داشت

که چشم ِ قابل پای تو را رکاب ندارد

 فَجَعَلَ یُقَاتِلُ خطبه خوند رجز خوند فَضَرَبَهُ ابْنُ فُضَیْلٍ الْأَزْدِیُّ عَلَى رَأْسِهِ فَفَلَقَهُ یه نامردی چنان به سرش زد فَوَقَعَ الْغُلَامُ لِوَجْهِهِ جوان با صورت رو زمین افتاد.یه روزی هم حسنین اومدند مسجد،شروع کردن بلند بلند گریه کردن،اصحاب اومدند بیرون مسجد چی شده آقا زاده ها،چرا گریه می کنید؟صدا زدند:مادرمان فاطمه از دنیا رفت. علی تا شنید،با صورت روی زمین  افتاد. یه نفر دیگه هم با صورت رو زمین افتاد،خود زهرا فرمود: من پشت در بودم،با صورت رو زمین خوردم،آتش زبانه می کشید. یه نفر دیگه هم با صورت رو زمین خورد،دست در بدن نداره،یه وقت عمود آهن به سرش زدند،با صورت رو زمین افتاد،یکی دیگ هم با صورت رو زمین افتاد،پسر فاطمه حسین از اسب رو زمین افتاد... وَ صَاحَ یَا عَمَّاهْ ای عمو عمو،عمو بدادم برس...  روای میگه:امام حسین مثل باز شکاری به میدان آمد،قاتل ِ قاسم رو به درک فرستاد. وَ انْجَلَتِ الْغُبْرَةُ گرد و غبار فرو نشست فَرَأَیْتُ الْحُسَیْنَ قَائِماً عَلَى رَأْسِ الْغُلَامِ بالای سر قاسمش ایستاد،فقط داره نگاه میکنه وَهُوَ یَفْحَصُ بِرِجْلَیْهِ داره پا به زمین میکشه ،جان به گلوگاهش رسیده ،داره جون میده.قاسم من:

ذبیح، پا به زمین سود و یافت چشمه ی زمزم

تو پا مَسای، عمو دسترس به آب ندارد

آقا بالای سر قاسم صدازد:بُعْداً لِقَوْمٍ قَتَلُوکَ ، عَزَّ وَ اللَّهِ عَلَى عَمِّکَ أَنْ تَدْعُوَهُ فَلَا یُجِیبُکَ‏ برا عموت خیلی سخته، عمو رو صدا بزنی،جوابت رو نده،أَوْ یُجِیبُکَ‏ فَلَا یَنْفَعُکَ صَوْتُهُ حالا که دارم جوابت رو میدم،فایده ای نداره هَذَا یَوْمٌ وَ اللَّهِ کَثُرَ وَاتِرُهُ عمو جونم امروز کینه جوها فراوانند .وَ قَلَّ نَاصِرُهُ عموت دیگه یاوری نداره.ای حسین....

***

گفته بودم، لباس جنگی ندارم به قامتت

مث علی اکبره شهامتت

با قد خم به بالین تو اومدم

پاهاتو رو زمین نکش تا جون ندم

قاسم:یه ساعتی میرسه عموت هم پا میکشه بر زمین تو گودیه قتلگاه

صدا زدی، عمو حسین بیا

فدای تو؛ فدای اون صدا

تازه شده ، کنار پیکرت

دوباره داغ مجتبا

قاسم جان پاهاتو رو زمین نکش

شاعر: میلاد عرفان پور